پس من آنها را بواسطهء فقر و مسكنت و بيمارى ، امور دينشان را اصلاح مىكنم .
و من به وضع بندگانم عالم هستم و مىدانم كه امور دين آنها از چه طريق بايد اصلاح شود و همان راه را برايشان باز مىكنم .
و بعضى از بندگان مؤمن هستند كه در عبادت من بيش از حد تلاش مىكنند و شبها از رختخواب راحتشان بيرون مىآيند و به من عبادت مىكنند . ولى من يك شب و يا دو شب آنها را وادار به خواب مىنمايم كه نتوانند شب بلند شوند عبادت كنند و اين عمل من عنايت من نسبت به آنها مىباشد . وقتى كه صبح از خواب بيدار مىشوند ناراحت مىگردند و تأسف مىخورند كه چرا ديشب براى عبادت بيدار نشدند ؟ بلى ، اگر من ميان او و عبادتش حايل نشوم ، عجب در عبادت او را فرا مىگيرد و همان عجب باعث مىگردد در همه اعمال خود مرتكب فتنه و فساد بشود و از خودش راضى باشد و گمان كند كه بر همه عبادتكنندگان برترى دارد و در عبادت از حد قصور تجاوز كرده ( يعنى در مقابل عبادت خداوند هرگز قصور نكرده است ) و همين افكار و انديشه‌ها او را از من دور مىكند . ولى او هميشه گمان مىكند كه با آن عبادتها به من نزديكتر مىگردد .
پس بندگان من نبايد به آن اعمال خود كه به خاطر ثواب انجام مىدهند متكى باشند ( و خود را از خداوند طلبكار بدانند ) . زيرا اگر آنها نفس و عمر خود را در عبادت من دچار زجر و مشقت كنند ، با اين كار خود هم در نزد من مقصرند و هم به كنه عبادت من نرسيده‌اند و نمىتوانند با آن عبادتها به آنچه كه از فضل و كرم من ، نعمتهاى بهشت را برايشان گذارده‌ام برسند . و لكن به رحمتم اطمينان داشته و به عقلم خرسند و به حسن ظنّ من مطمئن باشيد . در اين هنگام رحمت و رضوان و آموزش و بخشش من آنان را مىگيرد . پس به راستى من خداوند بخشنده و بخشاينده هستم و به همين صفات ناميده شده‌ام .
ابو على طوسى اين حديث را از پدرش از مفيد از ابن قولويه از محمد ابن يعقوب ، با همان سند روايت كرده است و گفته : خداوند متعال فرموده :

237