[ گفتار در قواى نباتى ] اما اوّل قوه « غاذيه » و « ناميه » و « مولَّده » است .
و غاذيه آن است كه غذا را مستحيل مىگرداند به چيزى كه مشاكل و مشابه عضوى است كه به غذا محتاج است و احتياج به اين قوّه از آن جهت است كه چون تكوّن بدن از اجزاء رطبى چند است و حرارت غريزى در بدن ضرور است كه اخلاط را نزجى بدهد و زيادتىها را به تحليل برد و البته به سبب آن بعضى از رطوبات ضروريّه بدن به تحليل مىرود و هواى خارج بدن و حركات بدنى و نفسانى نيز باعث تحليل مىشوند اگر قدرى از غذا بدل آنچه از بدن به تحليل مىرود ، نشود به زودى بدن خشك شود و بكاهد و بر طرف شود .
پس حكيم عليم قوهء غاذيه را در بدن براى بدن ما يتحلل قرار داده و چون طفل در رحم كوچك مخلوق مىشود و به آن كوچكى كارهائى كه از انسان بايد به عمل آيد از آن به عمل نمىآيد ، پس بايد كه بزرگ شود لهذا حق تعالى قوهء ناميه را نيز در بدن قرار داده كه داخل كند غذا را در ميان اجزاى اصليّه بدن كه از منى به هم مىرسد مانند استخوان و عصب و رباط و امثال اينها تا زياد شوند در طول و عرض و عمق تا به حدى برسند كه مناسب هر شخص است . و اين قوّه تا سى سال عمل مىكند و بعد از بيست چندان عملش ظاهر نيست و از سى سال كه گذشت از عمل باز مىماند و بعد از آن فربه مىشود اما نموّ نمىكند . و چون مرگ آدمى را ضرور است اگر توالد و تناسل نشود

92