مجلس چهارم : [ در مصالح وجود ناملايمات و مصايب ] مفضّل گفت : كه چون بامداد روز چهارم شد ، به خدمت مولاى خود شتافتم ، چون رخصت دخول و جلوس يافتم به دو زانوى ادب در خدمت امام رفيع النّسب نشستم ، پس فرمود كه :
از ما است تحميد و تنزيه و تعظيم و تقديس اسمى كه از همهء نامها قديمىتر [1] است ، و نورى كه از ساير انوار عظيمتر است ، يعنى

[1] . مرحوم علامه مجلسى در بيان خود نوشته است : مراد از اسم ، مسمى است يا مراد آن اسمى است كه خداوند آشكارش كرده و قبل از اسامى ديگر در لوح ثبت فرموده است و يا مراد ، اسمى است ويژهء ذات و آن بيشترين و شريفترين اسمها در مقام اعتبار است . بحار ، ج 3 ، ص 143 . استاد علامه در تعليقهء خود مىنويسد : مقصود از اسم ، خود مسمى است ولى نه آن گونه كه مرحوم مجلسى فرمود كه مراد از مسمى ذات مىباشد ، بلكه مقصود آن چيزى است كه احاديث باب « اسماء حسنى » بر آن دلالت دارند كه آن اسماء حسنى از مصداقى مناسب خود حكايت دارد و مصداق اسم ذات است - عزّت اسماءه - و نامهاى تلفظ شده در حقيقت اسم اسماند . مرحوم مجلسى اين اخبار را از متشابهات دانسته و لذا در توجيه آنها دچار زحمت شده است و اما دو معناى نخست كه مجلسى فرموده ، قطعاً درست نيستند چگونه امام اسم به اين معنى را با صفت « * ( ذِي الْجَلالِ وَالإِكْرامِ « توصيف مىكند و سپس » النور الاعظم « را بر آن عطف مىكند .

207