خود را از آشاميدن جلوگيرى مىنمايد براى آن كه مبادا به واسطهء خوردن آب سم در تمام جسدش سرايت بكند و او را بكشد لذا به غدير آبى ممكن است برسد و از تشنگى ناله مىكند اما آب نمىآشامد ، چون اگر آشاميد فوراً مىميرد .
نگاه كن كه صانع حكيم چگونه طبع اين بهيمه را مجبول گردانيده است بر آنكه صبر نمايد بر چنين عطش غالبى از خوف مضرّت آن ، و انسانى كه در نهايت عقل و تميز باشد نفس خود را از چنين امرى كه اين مقدار خواهش داشته باشد از خوف ضرر غالباً منع نمىكند .
[ حيله روباه ] و روباه وقتى كه طعمه به دستش نيايد خود را به روش مرده مىاندازد و شكمش را باد مىكند به حيثيتى كه مرغى كه بر آن مىگذرد گمان مىكند كه مرده است ، پس به طمع آن كه آن را بدرد و از گوشت او بخورد بر جثّهء آن مىنشيند ، آنگاه روباه مىجهد و آن را شكار مىكند ، پس خداوندى كه او را محتاج به روزى گردانيده و آن را نطق و عقل نداده ، طبع آن را براى تحصيل روزى بر اين اصناف روباه بازىها مجبول گردانيده ، زيرا كه روباه توانائى كه ساير درندگان دارند در مغالبه و معارضهء با شكار خود مانند شير و ببر و پلنگ و امثال آنها ندارد ، پس حكيم عليم به عوض آن توانائى ، مزيد فطنت و زيركى به او ارزانى داشته كه معاش خود را تحصيل تواند نمود .

137