اشياء محل و شغلى و عملى نبود هر آينه بر وى زمين قرار نمىگرفت از وفور شر و بطر و طغيان و به اين سبب مرتكب مىشد امرى چند را كه موجب طلب نفس او باشد .
و ايضاً اگر جميع ما يحتاج انسان را كفايت مىكردند ، هر آينه گوارا نبود ايشان را زندگانى ، و لذت از تعيّش نمىيافتند نمىبينى كه اگر كسى مهمان شود نزد گروهى كه متكفّل جميع امور او شوند از خوردنى و آشاميدنى و خدمات هر آينه از فراغت دلتنگ شود و نفس او با او منازعه كند كه به امرى مشغول گردد ، پس چگونه باشد حال او اگر در تمام عمر كفايت جميع امور او كنند كه به هيچ امرى و عملى محتاج نباشد ، پس از تدبير صواب در اين اشياء كه براى آدمى آفريده شده آن بود كه در آنها براى او شغلى و عملى بماند تا آن كه بطالت او را دلتنگ نگرداند و اشتغال او را مانع گردد از آن كه متوجه تحصيل امورى چند شود كه شدنى نيستند و اگر بشود خير آن در آن نباشد .
[ اهميت آب و نان و فراوانى آب ] و بدان اى مفضّل ! كه سر معاش آدمى و زندگانى نان و آب است ، پس نظر كن كه چگونه تدبير كرده است امر را در اين دو چيز زيرا كه چون آدمى را احتياج به آب شديدتر است از احتياج به نان بنا بر آن كه صبر او بر گرسنگى زياده است از صبر بر تشنگى ، و احتياجش به آب بيشتر است از احتياج به نان زيرا كه محتاج است به آب از براى

113