و خداوند در پايان هر روز از ماه رمضان به هنگام افطار هزار هزار بنده را از آتش آزاد كند [1] ، و چون شب جمعه و روز جمعه شود در هر ساعتى از آن هزار هزار نفر را از آتش آزاد سازد كه همگى مستحقّ عذاب مىباشند ، و چون روز آخر ماه رمضان فرا رسد خداوند در آن روز به تعداد افرادى كه از اوّل تا آخر آن ماه آزاد ساخته آزاد مىنمايد .
و چون شب قدر شود خدا - عزّ و جلّ - جبرئيل را فرمان دهد تا در ميان جمعى از فرشتگان به زمين فرود آيد ، و با او پرچمى سبز رنگ است ، پس آن پرچم را بر پشت كعبه بكوبد . و جبرئيل ششصد بال دارد كه دو بال آن را جز در شب قدر باز نكند ، و در آن شب آن دو بال را بگشايد ، و آن دو بال از مشرق و مغرب فراتر برود ، و جبرئيل ( ع ) در چنين شبى فرشتگان را به اطراف عالم گسيل دارد و آنان به هر ايستاده و نشسته ، و هر نمازگزار و ذكر گوئى سلام كنند ، و با آنان دست دهند و دعاى ايشان را آمين گويند تا سپيدهء صبح سر زند .
پس چون صبح بدمد جبرئيل ( ع ) صدا زند : اى گروه ملائكه كوچ كوچ ،

[1] در كتاب « فضائل الأشهر » شيخ صدوق لفظ هزار هزار نيامده است .

256