« اى مردم هر كه من مولاى اويم پس على مولاى اوست » . و اگر شما از آنان نسبت بدان چه كه در آنند شايسته ترى پس براى چه ولايت آنها را بپذيريم ؟ امير المؤمنين ( ع ) فرمود : اى عبد الرّحمن همانا خداى متعال پيامبر خود ( ص ) را به نزد خود برد و من در آن روز نسبت بمردم از شايستگى خود به اين لباسم شايسته تر بودم ، و همانا از جانب پيامبر خدا ( ص ) به من سفارشى شده بود كه اگر مرا مسخّر خود نموديد ، بخاطر اطاعت از خدا اقرار كنم و بپذيرم . و همانا نخستين چيزى كه پس از آن حضرت ( يا پس از غصب خلافت ) از حقّمان كاسته و ضايع شد و ابطال حقّ ما در خمس بود ، و پس چون كار ما سست گشت چوپانى چند از قريش در ما طمع ورزيدند . و همانا مرا حقّى بر مردم است كه اگر بدون درخواست و درگيرى به من بازگردانند مىپذيرم و بانجامش برخيزم و آن تا مدّت معلومى ادامه خواهد يافت ، و من بسان مردى هستم كه از مردم در مدّت معيّنى طلبى دارد ، اگر در پرداخت مال او تسريع كنند آن را بگيرد و سپاسشان گويد ؛ و اگر به تأخير اندازند بالأخره آن را مىستاند بدون اينكه ديگر مورد سپاس قرار گيرند ، و مانند مردى باشم كه راه سهولت و نرمى را پيش گيرد امّا در نظر مردم بسان حيوان چموشى جلوه مىكند .
جز اين نيست كه هميشه حقّ از اين راه شناخته مىشود كه طرفداران

248