چون هنگام وفات پدرم رسيد شروع به وصيّت نمود ، فرمود : اينها مطالبى است كه علىّ بن ابى طالب برادر محمّد رسول خدا و پسر عمو و وصى و همدم و همراه او بدان وصيّت و سفارش نموده است . و آغاز وصيّتم اين است كه گواهى مىدهم معبودى جز الله نيست ، و محمّد فرستادهء خدا و برگزيدهء اوست ، خداوند او را با علم خود اختيار كرد ، و او را براى اختيار و انتخاب خود برگزيد و ( گواهى مىدهم ) كه خداوند مردگان را از قبرها برانگيزاند ، و از مردم در مورد اعمالشان بازخواست مىكند ، و او بدان چه در سينه ها نهانست داناست . اى حسن تو را - كه وصى بودن تو به تنهائى كافى است - سفارش مىكنم بدان چه رسول خدا ( ص ) به من سفارش فرمود . پسر جان من چون زمانش ( تحقّق وصيّت ) فرا رسد در خانه بنشين ، و بر خطاهايت گريه كن [1] ، و نبايد كه دنيا بزرگترين همّ و فكر تو باشد . پسر جانم تو را بگزاردن نماز در وقت خود ، و پرداخت زكات باهلش در هنگام حلول وقتش ، خاموشى در برابر امور ترديد آميز و اشتباه برانگيز ، و ميانه روى در عمل ، و رعايت عدالت در خشنودى و خشم ، و

[1] گريه و استغفار و توبهء امامان معصوم عليهم السلام به منظور وجود گناه در آن بزرگواران نيست ، بلكه فلسفهء ديگرى دارد كه مجال ذكرش نيست .

244