سپس آن حضرت به راه افتاد تا ببازار بصره وارد شد ، نگاهى بمردم انداخت و ديد كه گرم داد و ستداند ، و پس به سختى گريست و آنگاه فرمود : اى بندگان دنيا و كارگزاران دنيا داران ، حال كه شما در روز پيوسته سوگند مىخوريد ، و در شب به بسترهاى خود مىآرميد ، و طبعا در خلال اين حالات از آخرت غافليد ، پس كسى بجمع آورى زاد و توشه برخاسته ، و در امر معاد انديشه مىكنيد ؟ ! مردى گفت : اى امير مؤمنان ما ناگزيريم از بدست آوردن روزى ، پس چه كنيم ؟ امير مؤمنان ( ع ) فرمود : همانا تحصيل معاش از راه حلال آدمى را از كار آخرت باز نمىدارد ، و اگر گوئى : ما ناچاريم احتكار كنيم ، عذرت پذيرفته نيست . آن مرد گريه كنان به راه افتاد . امير المؤمنين ( ع ) به او فرمود : رو به من آى تا شرح بيشترى گويم . آن مرد بازگشت ، حضرت فرمود : بندهء خدا ! بدان كه هر كس در دنيا براى آخرت كار كند ناگزير پاداش عملش به تمام و كمال به او داده شود ، و هر كس بامور دينى به جهت دستيابى به دنيا عمل كند اجر و پاداش وى در آخرت آتش دوزخ خواهد بود .
سپس امير المؤمنين ( ع ) اين آيات را تلاوت نمود : « امّا آن كس كه سركشى كند و زندگانى دنيا را ترجيح دهد پس همانا دوزخ جايگاه اوست » [1] .

[1] النازعات : 37 - 39 .

131