5 - عبد الرّحمن بن عبيد بن الكنود گويد : دوازده شب از ماه رجب سپرى شده بود كه امير المؤمنين علىّ بن ابى طالب ( ع ) از بصره وارد كوفه شدند . حضرت پيش آمد تا بر فراز منبر شد ، حمد و ثناى الهى بجاى آورد سپس فرمود : امّا بعد ، سپاس خدائى راست كه دوست خود را يارى داد ، و دشمن خويش را خوار و رها ساخت ، و راستگوى حقّ بجانب را عزّت بخشيد ، و دروغگوى باطلگرا را ذليل نمود . اى ساكنان اين شهر تقواى الهى پيشه كنيد ، و از طاعت آن گروه از اهل بيت پيامبرتان ( ص ) كه خودشان خدا را اطاعت نموده‌اند جدا مشويد ، آنان كه در فرمانبرى از ايشان - در آنچه كه خودشان نيز خدا را فرمان برده‌اند - سزاوارترند از آن گروه افرادى كه خود را بحقّ مىبندند و مدّعى آنند و با ما مقابله مىكنند ، با فضل و دارائيهاى ما خود را صاحب فضل جلوه مىدهند و همان فضل را در بارهء ما انكار مىكنند ، و در حقّ خودمان با ما مىستيزند و ما را از آن كنار مىزنند ، و البتّه و بال و گرفتارى اعمال زشت خود را چشيدند و به زودى به كيفر اين تبهكارى ( در آخرت ) خواهند رسيد . همانا مردانى چند از شما دست از يارى من برداشتند كه من اين كار زشت را بر آنان خرده مىگيرم و آنان را مورد ملامت و سرزنش قرار مىدهم ، شما نيز به آنان بد گوئيد ، و سخنان زننده‌اى به گوششان برسانيد تا به

140