گروهى گفتند كه حضرت سيد البشر اقامت على عليه السّلام در روز خم غدير بواسطه خلافت و امامت هر وضيع و كبير نيست بلكه مطلب و مراد آن اشرف دودمان عبد المطلب ازين كلام صدق التيام هدايت انجام اعلان و اعلام انام است بآن كه هر كرا رسول ملك تعالى مولى بود بعد از نبى على عليه السّلام مولاى او باشد نه آنكه على عليه السّلام بعد از وفات سيد العربى خليفه انام و امام خاص و عام بود .
چون كلام نبى الاكرام را ، هر احدى از انام بنوع ديگر حمل نموده براى گفتار سيد الابرار معانى بسيار بين و آشكار مىفرمودند و نزاع و سخنان ميان مردمان بهمرسيد بالاخره ما و اصحاب جدال جمعى از ارباب حال بخدمت رسول متعال ارسال داشتيم و از مرام و مطلب سيد الانام از آن كلام استعلام و استفهام نموديم .
نبى الملك المعبود چنين فرمود كه مطلب و مرام من ازين كلام بيان و اظهار ولايت و خلافت على ( ع ) است بواسطه تمامى انام بحكم ملك علام شما از زبان ما بساير برايا اعلام نمائيد كه على ولى مؤمنان و امام انس و جان و ناصحترين مردمان از امتانم بامتان است .
چون آن جماعت از خدمت حضرت نبى الرحمه معاودت و مراجعت نمودند پيغام نبى الاكرام باصحاب و بساير انام رسانيدند مستمعين كلام يكسر از پيغام سيد - البشر بعضى مبتهج و مستبشر و جمعى غمين و مضطر گرديدند .
پس آنگاه ابو الهيثم شهادت و كلام خود را باين دو آيه كلام قادر عالم ختم نمود كه * ( « فَمَنْ شاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَمَنْ شاءَ فَلْيَكْفُرْ ) * » [1] و آيه « * ( إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كانَ مِيقاتاً ) * » [2] تفسير آيه آنكه چون حضرت سيد الأنبياء حقيقت ولايت على عليه السّلام بساير خلايق رسانيد آن جماعت مختارند هر كه خواهد بوسيله قبول ولايت على عليه السّلام مؤمن صافى طويت و محب صادق عقيدت گردند البته قبول ولايت او نمايند يا بواسطهء عدم قبول امامت آن امام الامه كافر برويت شوند .

[1] سورة الكهف : 29
[2] سورة النبأ : 17

311