محمد بندهء خود را در بعضى از شب از مسجد الحرام كه محيط است بحرم محترم كعبهء معظمه يا از خانهء ام هانى چه مكه و حريم او بالتمام مسجدند برد بجانب مسجد دور از مكه كه آن بيت المقدس است ، آن چنان مسجدى كه اطراف او را كه ارض شام است گويد بركت تمام داديم و آن عبارت از دو بركت است يكى دينى چنانچه آن مكان را مهبط وحى عز و جل و معبد انبيا و رسل ساختيم ، دوم دنيوى بنوعى كه آن مكان و محل را محفوف باشجار مشتمل بر انهار ؟ ؟ ؟ بسيار و فواكه خوشگوار و سعت عيش بيشمار گردانيديم .
از آنجا آن حضرت را برديم تا دلايل و آيات خود را باو بنمائيم در اراضى شام و در باقى مواطن و مقام آسمان ، بدرستى كه خداى تعالى عالم و شنواى سخنان كفره جهلا در باب تكذيب تو سيد الأنبياء است و بنا باحوال مؤمنان در تصديق رسول آخر الزمان است و هر يك اين طايفه را بآنچه لايق و سزاوار باشد از احسان و اعطا و عقوبت و ايذا بآن رساند .
پس آنگاه و بعد از آن رسول الانس و الجان فرمود كه اى يهودان چون من بر جناح جبرئيل سوار گشته از سماوات ستة گذشتم و بآسمان هفتم رسيدم و از آنجا بسدرة المنتهى كه جنة المأوى در آن مقام و مأوى است رفتم و بساق عرش معلق گشتم ، در آن محل ندائى از ساق عرش عز و جل بگوش هوش من رسيد « انى انا الله لا اله الا أنا السّلام المؤمن المهيمن العزيز الجبار المتكبر الرؤف الرحيم » . من در آن دم خداى عالم بچشم سر نديدم اما بچشم دل ديدم ، پس اين درجه عزت و اعتبار بمراتب بسيار بيشتر از درجات موسى عليه السّلام است .
يهودان گفتند : راست گفتى يا محمد زيرا كه در توراة موسى بهمين نوع مرقوم است . رسول فرمود اين دو .

172