را با رجال تكلم باين منوال بىقيل و قال از روى عقل كمال محال است و اين اشياء معلوم و مفهوم ما يهودان نيست كه اين سخنان از سنگستان يا اصحاب و ياران شما ميشنويم و بامثال اين كلام ما فريب و دغا نميخوريم و هيچ كس بغير ضعفاى اصحاب تو كه در عقل حاسر و حذاقت قاصر و فراست كاسرند صداى آن جبل را بمعجزهء تو قبول نكنند و از طريقه عقل غافل نگشته گول بخورند و تو را در دعوى رسالت صادق و عادل و فرستادهء عز و جل ندانند .
خلاصهء كلام آنكه اگر خواهى صدق و راستى خود را بر ما يهود ظاهر و آشكارا گردانى و خود را مطاع و ما را مطيع سازى بايد كه از دامن اين كوه كه محل سكناى تو است برخيزى و بفلان مكان از صحرا كه در آن محل اصلا جبل نباشد بنشينى و حكم كنى كه آن جبل از مقام و محل خود متحرك گشته بنزد تو آيد تا بنظر ملاحظ و مشاهده ما درآيد و بعد از آن امر نمائى كه آن جبل از اعلا و اسفل شق گشته دو حصه عدل شود و علياى آن جبل منقلب بسفلى و سفلاى آن جبل منقلب بعليا گردد ؛ يعنى سر كوه بپائين آيد و ته كوه ببالا گرايد تا معلوم ما يهودان گردد كه آن سخنان كه از آن كوه گران استماع نموديم همهء آن از خداى منان و بساختگى بعضى از ياران و اتفاق ايشان با ديگران نبود بلكه آن نيز ظاهر گردد كه از اتفاق مردمان و بامداد و معاونت آن متمرّدان تأليف و تركيب كلام آنچنان نتوان فرمود .
رسول متعال در آن حال روى توجه و اقبال بقطعه‌اى از صخرهء آن جبال آورد و امر فرمود كه اى حجر بفرمان ايزد اكبر از مكان خود برخاسته بحركت و سرعت هر چه تمامتر نزديك من آى و هر شهادت و خبر كه در باب نبوت و رسالت من و قساوت قلوب يهود منكر خالى از مهر و مسلوب از اخلاص مودت پيغمبر دارى بىتأنى و توقف زمان باوضح بيان واضح و عيان گردان .
في الفور بامر ايزد غفور آن حجر از جاى خود منقطع گشته بشرف حضور موفور السرور آن نبى المشكور فايز و مسرور گرديد .

163