از رسول خدا صلَّى الله عليه و آله شنيدم كه مىفرمود : « شما چگونه خواهيد بود وقتى كه گرفتار فتنه اى شويد كه در آن محيط افراد صغير آن جوان شوند ( كنايه از امتداد آن دارد ) و پيران در آن فرسوده گردند ، و بنوعى كه جمعى آن را سنّت و آيين خويش سازند ، و اگر تغيير يابد اعتراض كرده و گويند كه فعل منكرى آورده ، در آن محيط سنّت دستخوش تغيير شده و گرفتارى شديد گردد ، و زن و بچّه به اسيرى گرفته شوند و آن فتنه همچون آتشى كه هيزم را در بر ميگيرد ايشان را گرفته و مىسوزاند ، و مانند سنگ زيرين آسياب تمام درد را مىچشند ، مردم به غير دين تفقّه كنند و بدون عمل تنها مىآموزند ، و دنيا را با عمل به آخرت طلب مىكنند » .
سپس أمير المؤمنين عليه السّلام در حالى كه گروهى از أهل بيت و شيعيان مخصوصش وى را همراهى مىكردند بر منبر رفته و پس از حمد و ثناى الهى و صلوات بر رسول خدا ؛ فرمود :
واليان پيش از ما متصدّى كارهايى بزرگ و امرهايى عظيم شدند و از روى عمد با رسول خدا صلَّى الله عليه و آله مخالفت كردند ، و اگر من مردم را از آن منع و امر به ترك آن نمايم ، و بخواهم ايشان را به همان جايى كه رسول خدا خواسته بود برگردانم ، تمام لشكرم از اطراف من پراكنده شوند ، تا جايى كه فقط من و معدودى از شيعيانم باقى بمانيم ، همانها كه به فضل

595