و او نيز كتاب را بنا به اختيار آنان جمعآورى نمود ، بطورى كه هر انديشمندى متوجّه اختلال تمييز و افتراى آنها مىشد ، و موارد سود و زيان خود را ترك گفته و بر آنچه موجب تناكر و تنافر ايشان بود افزودند ، و خداوند خود نيك دانسته بود كه اين آشكار و مبيّن خواهد شد ، پس فرمود : * ( ذلِكَ مَبْلَغُهُمْ مِنَ الْعِلْمِ ) * ، و بر أهل خرد و بينش ؛ عيب و سخن ناصوابشان همچو روز روشن شد .
و آزارى كه از ناحيهء جماعت ملحد متوجّه رسول خدا صلَّى الله عليه و آله شده بود در آيهء : * ( وَإِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنْكَراً مِنَ الْقَوْلِ وَزُوراً ) * ظاهر و نمايان شد ، خداوند براى پيامبرش تمام احداثى كه پس از او در قرآن ظاهر مىسازند را در آيهء : * ( وَما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَلا نَبِيٍّ إِلَّا إِذا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّيْطانُ فِي أُمْنِيَّتِه فَيَنْسَخُ الله ما يُلْقِي الشَّيْطانُ ثُمَّ يُحْكِمُ الله آياتِه ) * به او يادآورى فرمود ، يعنى : اى محمّد هيچ پيامبرى نيست كه از شدّت آنچه از نفاق قوم و عقوق ديده آرزوى مفارقت از ايشان و انتقال به سراى اقامت را كند جز اينكه شيطان معرض به دشمنى او پس از فقدانش در كتابى كه نازل نموده القاى ذمّ و قدح و طعن او را مىنمايد ، پس خداوند بنوعى آن را از قلوب أهل ايمان محو و نابود مىكند كه آن را نمىپذيرند و به آن جز قلوب أهل نفاق و جاهل كس ديگرى گوش نمىسپارد ،

577