از ايجاد و خلق و رزق و از اجل و عمل و از حيات و عمر و از موت جانداران و علم به غيب آسمانها و زمين و معجزات و آيات كه هيچ احدى را نسزد مگر خداى تعالى و اصفياء و سفيران كه ميان خدا و خلق الله باشند كه ايشان وجه خدايند كه در قرآن ذكر نمود اشاره به همان اعيان است چنان كه فرموده : * ( فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْه الله ) * ، ايشان بقيّة الله مىباشند ، يعنى همان مهدىّ كه در پايان و انقضاى اين مهلت خواهد آمد ، همو كه زمين را پر از قسط و عدل كند همچنان كه پر از ظلم و جور شده است .
و از آيات او : غيبت ، و پنهان شدن هنگام اوج طغيان ، و اظهار انتقام مىباشد ، و اگر اين امرى كه برايت تعريف كردم تنها مختصّ رسول خدا صلَّى الله عليه و آله بود خطاب دلالت بر فعل گذشته مىكرد نه بر فعل آينده ، و لفظ آيه اين بود كه : « فرشتگان نازل شدند » ، و « در آن شب هر امرى با حكمت ؛ معيّن و ممتاز شد » ، و نگفته بود : « فرشتگان نازل مىگردند » ، « در آن شب هر امرى با حكمت ؛ معيّن و ممتاز مىگردد » ، و خداوند متعال براى روشن شدن مطلب در اين آيه - در مورد اصفيا و اولياى خود - فرموده : * ( أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ يا حَسْرَتى عَلى ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ الله ) * ، براى اينكه به خلايق قرب ايشان را بنماياند ، مگر تو خود نمىگويى : « فلانى در كنار فلانى است » وقتى بخواهى ميزان قرب او را به آن فرد بنمايانى ؟

563