اى عبد الله ! كى ديده اى كه شخص مدّعى حقّى در جايگاه اقامهء شاهد و دليل مجبور شود كه از نظر طرف مقابل خود پيروى كرده و طبق درخواست او برهان بياورد ؟ كه در چنين صورتى حقوق مردم پايمال شده و ديگر هيچ تفاوتى ميان ظالم و مظلوم ، صادق و كاذب نخواهد بود .
سپس رسول خدا صلَّى الله عليه و آله فرمود : اى عبد الله ! امّا اين سخنت كه « يا خدا و فرشتگان را روياروى ما - براى گواهى درستى گفتار خود - بيارى و ما آنها را ببينيم » از جمله امور محال و ناممكنى است كه در نهايت سستى و ضعف مىباشد . زيرا پروردگار جهانيان از تمامى صفات مخلوقين از قبيل حركت و محسوس بودن و مقابل شدن و آمدن منزّه است ، پس درخواست شما ريشه در اين امور محال و ممتنع دارد ، و جز اين نيست كه شما خداوند را با بتان ضعيف و ناقص خود - كه عارى از شنوايى و بينايى وادار كند و هيچ نيازى را از شما برطرف نمىكنند - مقايسه نموده و چنين پيشنهادى را نموده‌ايد .
اى عبد الله ! مگر تو در مكَّه و طائف باغ و زمين و ملك ندارى و براى آنها مباشرى قرار نداده اى ؟ گفت : آرى . فرمود : آيا امور مربوط به آن املاك را خودت مستقيما رسيدگى مىكنى يا از طريق نمايندگانت به آن امور مىپردازى ؟ گفت : توسّط نمايندگانم .
فرمود : فكر مىكنى اگر روزى كارگران و مباشرانت در آنجا به نمايندگان تو بگويند :

56