4 - و هرگز جايز نيست كه بگوئيم نهىكنندهء از فحشا و منكر خود موجب و سبب آن عمل شود كه اگر چنين پندارى داشته باشم بىگمان شيطان را پيروى كرده‌ام ، 5 - نه ، خداوند دوست ندارد و زشتيها را نخواسته و كشتن ولىّ خدا را از روى ستم و دشمنى هرگز جايز ندانسته .
6 - از كجا دوست داشته باشد كه بىشكّ فرمان خداوند صاحب عرش صحيح ؛ و خود آن را اعلام فرموده و آشكار ساخته است .
121 - و نقل است كه همان مرد پرسيد : اى أمير المؤمنين آن قضاء و قدرى كه مذاكره مىفرماييد چيست ؟
فرمود : قضا و قدر عبارت است از امر پروردگار به طاعت ، و نهى از معصيت ، و توانائى دادن به بندگان براى اعمال نيكو و ترك افعال زشت ، و يارى كردن و توفيق دادن در راه تقرّب او ، و كمك نكردن به افرادى كه راه معصيت را مىپيمايند ، و وعده‌هاى موافق دادن ، و عواقب سوء اعمال مخالف را متذكَّر شدن ، و ترغيب و تشويق نمودن و تحذير و تخويف كردن . و همهء اين معانى قضاى خداوند در افعال ، و قدر او در كردار ما است .
و امّا جز اين معانى را گمان مكن ، زيرا گمان در آن موجب بطلان اعمال تو خواهد شد .
آن مرد گفت : اى أمير المؤمنين مرا راحت نمودى ، خدا آسوده خاطرت گرداند ! .

454