آن مرد پرسيد : پس بايد تمام اين سختيها را به حساب خدا بياورم ، ولى من اجرى براى خود نمىبينم ! .
حضرت فرمود : چگونه مأجور نباشيد ؛ در صورتى كه خداوند متعال براى حركت شما كه به سوى دشمن مىرفتيد و براى مراجعت شما كه از جنگ بر مىگشتيد اجر فراوان و ثواب بىشمارى قائل شده است و شماها در اين جريان و حالات ؛ مجبور و مضطرّ نبوديد .
آن مرد گفت : چگونه مىشود كه ما در جريان اين سفر و رفتن و بازگشتن مختار باشيم در حالى كه قضاء و قدر الهى ما را به اين جريان سوق داده است ؟ ! .
أمير المؤمنين عليه السّلام فرمود : شايد منظور تو اشاره به قضاى حتمى و قدر قطعى و لازم است ؟ ! و اگر چنين باشد هر آينه امر و نهى و ثواب و عقاب و دوزخ و بهشت باطل گشته ، و شخص مطيع و نيكوكار با عاصى و مخالف برابر و مساوى بوده ، و ملامت و مذمّت براى شخص بدكار و تشويقى براى مردم خوشرفتار و نيكو كردار گفته نمىشد ، و همچنين شخص بدكردار نسبت به عقوبت و سزاى اعمال بد خود جهت امتيازى پيدا نمىكرد . اين سخن شبيه به عقيدهء بتپرستان و پيروان شيطان و مخالفين رحمان و تصديقكنندگان زور و بهتان و دروغ و أهل ضلالت و گمراهى است ! . اين جمعيّت مجوس و قدريّهء اين امّت محسوب مىشوند ،

452