و كاتب آن را فرد بىفكرى يافتم ، كه هر كلام آن ديگرى را نقض مىكند ، يك بار خود را خليفهء رسول خدا خواندى و بار ديگر خليفهء خدا ، و در آخر خود را جمهور مردم قلمداد نمودى ، اين امرى مشتبه و ملتبس است ، به تو هشدار مىدهم در چنين كارى داخل نشوى كه خروج و خلاصى از آن بسيار دشوار بوده و عاقبت آن در روز قيامت دوزخ است و ندامت است و ملامت ، كه بىشكّ هر كارى راه ورود و خروجى دارد ، و تو خوب مىدانى چه كسى به اين امر از تو شايسته تر است ، پس آنچنان رعايت خداوند را بنما كه گويى او را مىبينى ، و كار را به صاحب اصلى آن واگذار ، كه انجام آن امروز آسانتر و سبكتر از فردا است ، و السّلام .
42 - از عامر شعبى نقل است كه عروة بن زبير [ از پدرش زبير ] گفت : وقتى أبو بكر بر خلافت تكيه كرد گروهى از منافقين گفتند : أبو بكر بر علىّ تقدّم يافت و نيز معتقد است كه از علىّ براى خلافت شايسته تر است ! . وقتى اين حرفها بگوش أبو بكر رسيد برخاسته و خطبه اى بدين شرح خواند كه : در برابر افرادى كه به راه دين باز نمىگردند ، و مراقب رفتار و گفتار خود نبوده و آداب محبّت و مودّت را نمىكنند صبر بايد ! همانها كه از سر ناچارى تظاهر به ايمان نموده و صفات نفاق را در دلهاى خود پنهان كردند ، آنان پيروان شيطانند و گروه طاغى ! مىپندارند كه من خود را از علىّ افضل مىدانم ،

206