از أبو بكر خليفهء رسول خدا صلَّى الله عليه و آله به اسامة بن زيد ، أمّا بعد ؛ چون نامهء من به دستت رسيد با همهء اطرافينت به سوى من حركت كن ، زيرا همهء مسلمانان اطراف من اجتماع نموده و مرا امير و پيشواى خود قرار داده‌اند ، پس شما نيز مخالفت نكنيد كه كارتان به سركشى و عصيان كشد در اين صورت از من به تو آن رسد كه انتظارش را ندارى ، و السّلام .
اسامه نيز در جواب ؛ اين نامه را نگاشت : « از اسامه بن زيد كارگزار و عامل رسول خدا در غزوهء شام ، أمّا بعد ؛ نامه اى از تو به دستم رسيد كه ابتداى آن آخرش را نقض مىكرد ، در ابتداى آن مدّعى شدى كه تو خليفهء رسول خدايى ، و در آخرش خود را جمهور مردم خواندى ، و اينكه منصب امارت و رهبرى از ناحيهء ايشان بتو رسيده ، اين را بدان كه من و اطرافيانم همه از جماعت مسلمانان و مهاجران بوده و بخدا سوگند به اين انتخاب راضى نبوده و تو را امير خود نساختيم ، پس بخود آى و حقّ را به صاحب آن بازگردانده و ايشان را از آن محروم مساز ، زيرا آنان به اين كار از تو شايسته ترند ، و تو خود از فرمايش رسول خدا در روز غدير در بارهء علىّ خبر دارى ، چه زود آن را فراموش نمودى ، هر چه زودتر به حوزهء تحت فرمان من بازگرد كه مخالفت با آن برابر است با عصيان خدا و رسول ، و نيز مخالفت در برابر كسى است كه خود پيامبر بر تو و رفيقت امير نمود ؟ !

203