بگويند :
« الحمد لله ربّ العالمين » ( سپاس خداى ربّ العالمين را ) .
و بدان كه رأس عقل ، بعد از ايمان به خداوند عزّ و جلّ سازش با مردم است ، و آن كس كه با كسى كه معاشرتش اجتناب ناپذير باشد به نحوى پسنديده معاشرت نكند ، تا زمانى كه خدا راهى براى نجات از او بگشايد ، خيرى در وجود او نيست ، زيرا كه من محتواى همگى همزيستىها و معاشرتهاى مردم را چنان يافته‌ام كه دو ثلث آن حمل بر خوبى و يك ثلث تغافل و ناديده انگاشتن است ، و خداوند عزّ و جلّ چيزى را نيافريده است كه زيباتر از كلام و زشتتر از آن باشد ، گروهى بوسيلهء كلام رو سفيد شده‌اند ، و گروهى بوسيلهء كلام رو سياه گشته‌اند ، و بدان كه كلام تا به آن تكلَّم نكرده باشى در بند تو است ، ولى چون به آن تكلَّم كردى تو خود در بند آن گرفتارى ، پس زبانت را در خزانهء دهان بدار ، همچنان كه زر و سيم خود را در خزانه همى دارى ، زيرا زبان سگى درنده است ، كه اگر آن را به حال خود گذارى ميدرد ، و بسا يك كلمه كه نعمتى را سلب كرده است ، كسى كه عنان آن را رها كند او را بسوى هر امر ناپسند و رسوا سوق ميدهد ، و آنگاه از دوران زندگانى خود جز خشم شديدى ، از جانب خدا و نكوهشى از جانب مردم بدست نمىآورد .
كسى كه خود را با رأى خود از آراء ديگران بىنياز بداند ، جان خود را بخطر مىافكند ، و كسى كه ببرسى وجوه آراء روى آورد ، موارد خطا را باز ميشناسد .

329