ميگيرد ، و آن دو نفر را بعد از نماز عصر براى شهادت متوقّف ميسازند ، اگر شما در اظهارات وصىّ راجع به امر وصايت شكّ داشته باشيد ، قسم ياد كنند كه ما در برابر شهادت حقّ ثمنى قبول نميكنيم ، و براى دست يافتن بمنفعتى دنيوى در شهادت خود اگر چه آن شهادت بر نفع خويشاوندان باشد ، ما از حقّ منحرف نميشويم و شهادت خدا را كتمان نميكنيم ، زيرا در اين صورت از گناهكاران خواهيم بود .
امام فرمود : اين در صورتيست كه ولى ميّت در صحّت شهادت آن دو شاهد شك كند ، ولى اگر بقرينه اى دست يابد كه حاكى از بطلان شهادتشان باشد ، حقّ ندارد كه شهادت ايشان را نقض كند ، تا دو شاهد بياورد كه بجاى دو شاهد اوّل قرار گيرند ، و قسم به خدا ياد كنند كه شهادت ما از شهادت آن دو بحقّ نزديكتر است ، و اگر ما از بيان حقّ تجاوز كنيم در اين صورت از ستمكاران خواهيم بود . پس اگر ولىّ ميّت چنين شهادتى را اقامه كند ، شهادت شاهدان نخستين نقض مىشود ، و شهادت آن دو شاهد ديگر جايز و نافذ ميگردد ، چنان كه خداى تبارك و تعالى در اين باره ميگويد : « و اين حكم بر آن گونه كه خداى تعالى آن را تقرير فرموده است ، محتاطترين راه براى آنست كه شاهدان شهادت خود را بر وجه صحيح آن اداء كنند ، و نزديكتر به آنست كه در اداء شهادت خود جور نكنند ، يا بترسند از آنكه با ردّ شهادتشان پس از قبول آن ، كارها بزيان ايشان تغيير يابد » . ( سورهء مائده : 110 ) باب نخستين مورد مصرف تركهء ميّت 5437 - سكونى از امام صادق عليه السلام روايت كرده است ، كه فرمود :

31