كسى در مرض موت بخشيده بود جزء ثلث به حساب مىآورد ، و آنچه را كه هنگام مرگش بدون سندى يا گواهى به آن اقرار ميكرد ، و مردود ميساخت .
شرح : « فرق ميان صدقه و نحله و عطيّه تنها بنيّت شخص است و اگر نيّت صدقه با قصد قربت كند بازگشت معنى ندارد و جايز نيست و در نحله و عطيّه اگر عين باقى باشد و معوّضه نباشد بازگشت و رجوع جايز است » .
5593 - و محمّد بن علىّ محبوب ، از علىّ بن سندى ، از صفوان بن يحيى ، از عبد الرّحمن بن حجّاج روايت كرده است كه گفت : امام ابو الحسن موسى عليه السّلام وقف نامهء موقوفه اى را بر اين گونه انشاء فرمود : اين چيزيست كه موسى بن جعفر آن را وقف كرده است . او همگى زمين خود در محلّ چنين و چنان را وقف كرده ، و حدّ آن زمين چنان و چنين است . او كليّهء اين رقبه را با نخل و عرصه و قنات و آب و آسياها و حقوق و حقّابه اش را و هر گونه حقّى را كه در ارتفاع يا مظهر يا عرض يا طول يا مرفق ( بالوعه ) يا حياط يا حقّ الشرب نهرها يا جويها و جدولهاى منشعب شده يا مسيل يا زمين آباد يا ويرانى كه به آن تعلَّق گيرد ، كلَّيهء حقوق خود در اين موارد را بر اولاد صلبى خود ، چه مرد و چه زن ، وقف كرده است .
سرپرست آن زمين ، غلَّه و درآمد آن را كه خداى عزّ و جلّ برآورده ، بعد از تعميرات و اصلاحات لازم در آن بحدّ كافى ، و پس از برداشت سى شاخه از خوشه هاى خرما و تقسيم آن ميان مساكين قريه ، ميان أولاد فلانى ، به نسبت « * ( لِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الأُنْثَيَيْنِ ) * »

116