ندارد يا نيّتش چيز ديگريست ) . امام فرمود : سوگند بر باطن و نيّت است ( يعنى هر چه به لفظ بگويد به حساب نيّت شخص مظلوم كه حقّش پايمال شده مىباشد نه نيّت قسم خورنده ) .
4303 - و علىّ بن جعفر برادر موسى بن جعفر عليهما السّلام از امام كاظم عليه السّلام پرسيد : مردى سوگند ياد كرده و بعد فراموش كرده كه چه گفته آيا مطابق نيّت بوده است ؟ فرمود : سوگند به همان نيّتى كه داشته استوار است .
4304 - و از سعد بن حسن از امام صادق عليه السّلام روايت شده : كه از آن حضرت پرسيدند : مردى سوگند ياد كرده كه متاعش را به فلان مبلغ نفروشد ، سپس پشيمان شده ، فرمود : به هر مبلغ كه مىخواهد بفروشد ، كفّاره بر عهدهء او نيست .
شرح : « از روايات بدست مىآيد كه سوگند بايد بر فعل واجب يا مستحبّ و يا ترك حرام و مكروه باشد تا صحيح بوده و منعقد گردد ، امّا در فعل مباح يا ترك مباح بايد غرض صحيح و عقلائى يا شرعى داشته باشد تا منعقد گردد ، و اين مورد كه در خبر ذكر شده از موارديست كه ترك مباح بدون رجحان است و اساسا منعقد نبوده است » .
4305 - و سكونى از امام صادق عليه السّلام نقل كرده كه فرمود : هر گاه شخص بگويد : قسم خوردم يا سوگند ياد كردم ، اين سوگند شرعى نيست مگر اينكه بگويد : به خداوند سوگند ياد مىكنم ، يا به خداوند قسم ياد كردم .

509