( باب صلح ) 3267 - رسول خدا صلَّى الله عليه و آله فرمود : در مرافعات مدّعى بايد دليل داشته باشد و كسى كه بر عليه او ادّعا شده قسم بخورد ، و هر گونه صلحى ميان مسلمانان جايز است جز صلحى كه حرامى را حلال ، و حلالى را حرام گرداند .
شرح : « مقصود اين است كه آن صلح حرام مطلق را حلال ننمايد و حلال مطلق را نيز حرام نگرداند ، و گر نه چنانچه عقدى سبب حلال شدن پسر و دخترى كه قبلا نامحرم بوده‌اند شود صحيح است ولى شراب كه مطلقا حرام است اگر چه نام ديگرى رويش بگذارند حلال نخواهد شد يعنى : شرابى را بعنوان سر كه با ديگرى صلح كنند جايز نيست » .
3268 - علاء از محمّد بن مسلم از امام باقر عليه السّلام روايت كرده در مورد دو شخصى كه هر يك نزد ديگرى گندم داشتند و هيچ كدام مبلغ آن را نمىدانستند ، بعد هر يك حقّ خود را بمبلغى كه نزد رفيقش داشت با او صلح كرد و يك ديگر را ابراء كردند . حضرت فرمود : اگر هر دو واقعا راضى باشند و از طيب نفس صلح كنند اشكالى ندارد .
3269 - على بن حمزه گويد : به امام هفتم عليه السّلام عرض كردم : مردى

43