صلَّى الله عليه و آله او را طلبيد ، حاضر شد و حضرت به او فرمود : اى سمرة چيست كه فلانى از تو شكايت دارد و مىگويد بدون اذن و اطَّلاع سر زده داخل مىشود و نظرش به بدن همسر من مىافتد ؟ اى سمرة هر گاه خواستى داخل خانهء او شوى اجازه بخواه ( سمرة حاضر نشد ) سپس به او فرمود : دوست دارى به جاى اين درخت خرما نهالى در بهشت به تو دهند ؟ گفت : نه ، فرمود : سه نهال ؟ گفت : نه ، حضرت فرمود : تو را نمىبينم مگر موجب زيان ، بعد رو به آن مرد كرده فرمود : برو و درخت او را بكن و بر رويش بزن ( درختش را ببر و شرّش را كم كن ) .
مصنّف اين كتاب - رحمه الله - گويد : اين حديث با حديث قبل كه در اوّل باب ذكر كرديم و در مورد حكم رسول خدا صلَّى الله عليه و آله راجع به مردى كه نخلستانى فروخته و يك درخت را براى خود باقى گذارده بود و حضرت حكم فرمود :
كه مىتواند و حق دارد كه آمد و شد كند و به درخت خود رسيدگى كند ، منافات ندارد ، زيرا حكم در بارهء آن كس است كه نخله را با راه بسوى آن براى خود باقى گذارده است ، و سمرة تنها صاحب نخله بود نه داراى حقّ آمد و شد .

131