چيزى را كه از او گرفته‌ام ، به او نداده‌ام . و اين بدان جهت است كه او را در معرض آن قرار داده‌ام كه رويش را ، كه براى خداى عزّ و جلّ براى خداى من و خداى خودش عزّ و جلّ به هنگام عبادت او و طلب حوائجش از او ، به خاك ميسايد ، به من بذل كند . پس هر كس در بارهء برادر مسلمان خود چنين كند ، در حالى كه دانسته باشد كه او شايستهء صله و معروف او است ، در دعايش براى او به خداى عزّ و جلّ راست نگفته است ، آنجا كه با زبانش بهشت را براى او آرزو مىكند ، و از مالى فانى از اموال خود بر او بخل ميورزد ، زيرا بنده در دعاى خود ميگويد : « خدايا مردان مؤمن و زنان مؤمنه را بيامرز » . پس چون آمرزش را براى او طلب مىكند بهشت را برايش طلبيده است ، پس كسى كه در مرحلهء قول چنين كند ، و در مقام عمل آن را تحقّق نبخشد انصاف نداده است .
( باب ثواب صلهء [1] امام عليه السّلام ) 1763 - از امام صادق عليه السّلام در معنى قول خداى عزّ و جلّ كه فرمود :
* ( مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ الله قَرْضاً حَسَناً ، ) * سؤال كردند ، امام عليه السّلام فرمود : اين آيه در بارهء صلهء امام نازل شده است .

[1] صله در لغت به معنى جايزه و احسان و عطيه است ، و در اين جا به معنى تقديم اموال و هدايا است .

384