سعدآبادى قرار دارد كه توثيق نشده ، لكن شيخ الطائفه در تهذيب همين روايت را بسند صحيح نقل كرده است ، فلذا بعضى از فقها قائل هستند كه در چنين حالتى بايد بنا را بر آنچه از نماز خوانده شده گذاشت . همچنين در مورد روى گردانيدن از قبله ( همچنان كه قبلا احكام آن گذشت ) ظاهرا در اينجا نيز محمول بر زمانى است كه رو بجانب راست و چپ بگردد ، و گر نه چنانچه التفات فاحش باشد و رو به پشت سر بگردد يا نمازگزار بدن را كاملا از قبله بگرداند نماز باطل مىگردد . چنان كه در صحيح زراره منقول است كه امام باقر عليه السّلام فرمود : التفات هر گاه بجميع بدن باشد نماز را قطع مىكند . البته ظاهر اخبار مربوط به رو كردن به پشت اينست كه شخص نمازگزار روى خود را بجانب چپ و راست كند به نحوى كه بتواند پشت سر را ببيند ، نه اينكه روى او محاذى پشت شود يعنى بدون اينكه بدن بچرخد ، كه اين فرض عملا نادر الوقوع است » .
1061 - عبد الرّحمن بن حجاج از امام موسى كاظم عليه السّلام پرسيد :
هر گاه شخص در شكم خود احساس پيچش مىكند ولى مىتواند خوددارى كند ( يعنى بدون اينكه حدثى از او سر بزند به نماز ادامه دهد ) ، آيا با همان حال نماز ميخواند يا نبايد با چنان حالت نماز بخواند ؟ آن حضرت در پاسخ فرمود : اگر مىتواند با آن حال خويشتندارى كند و بيم آن نداشته باشد كه موجب شتاب و تعجيل در نماز شود بايد نماز كند و صبر و خوددارى ورزد .
1062 - امام صادق عليه السّلام فرمود : تبسم و لبخند زدن نماز را قطع نمىكند ، ولى قهقهه و خنده صدادار نماز را قطع مىكند بدون اينكه وضو را باطل سازد .
شرح : « ظاهرا تصريح به باطل نشدن وضو در اثر قهقهه بدليل اينست كه پاره اى از علماى عامّه آن را موجب بطلان وضو مىدانند . »

15