مىپرداختند - يعنى بازرگانان وقتى دريا طوفانى نبود با كشتى كالاى خود را جابجا مىنمودند و مكروه نبود و آن از موارد رفتن در پى روزى و از مصداقهاى پراكنده شدن و روزى جستن هست كه : خداى عزّ و جلّ به آن إذن داده است در فرموده اش : * ( فَإِذا قُضِيَتِ الصَّلاةُ فَانْتَشِرُوا فِي الأَرْضِ وَابْتَغُوا مِنْ فَضْلِ الله ) * ( پس هر گاه نماز را بجاى آورديد در پى كار و كسب شويد ، و از فضل خدا درخواست كنيد - جمعه : 10 ) .
و در بارهء مسافرتهاى دريائى و نهى از آن حديثى وارد شده است :
102 - مفضّل بن عمر گويد : از امام صادق عليه السّلام پرسيدم در بارهء معنى فرمودهء امير المؤمنين صلوات الله عليه كه چون دومى ( عمر ) را ديد در حالى كه او را بكفن پوشانده بودند ، فرمود : « هيچ كس نزد من دوست داشتنىتر نيست از كسى كه خدا را با صحيفه ( نامه و كتابش ) ملاقات كند از اين كفن شده » ؟
فرمود : امير المؤمنين آن صحيفه اى را قصد نموده است كه در كعبه نوشته شده بود . ( و به صحيفهء ملعونه مشهور است ) .
103 - ابو بصير گويد : از او ( ظاهرا منظور امام صادق « ع » است ) در بارهء

450