فلانى را دوست مىدارد ، پس شما هم بايد او را دوست بداريد ، آنگاه محبّت او را در دلهاى بندگان خدا مىافكند .
و هر گاه خداى متعال بنده اى را دشمن دارد ، آگاهى دهنده اى از آسمان بانگ بر آورد كه خداوند فلانى را دشمن مىدارد ، شما هم بايد او را دشمن بداريد ، پس خداوند نفرت را در دلهاى بندگان نسبت به او القا مىنمايد .
گويد : امام عليه السّلام كه تا آن وقت به چيزى تكيه داده بود ، صاف نشست ( و چون كسى كه رعشه بر اندامش افتاده باشد ) دست خود را سه مرتبه لرزاند و كنار كشيد در حالى كه مىفرمود : نه ! چنان كه مىگويند نيست . و لكن خداى عزّ و جلّ چون بنده اى را دوست بدارد ، مردم را بر آن وادارد ، تا در بارهء او سخنانى بگويند .
پس ايشان را كيفر و او را پاداش دهد ، و هر گاه بنده اى را دشمن بدارد ، او را نزد مردم محبوب گرداند ، تا در بارهء او سخن بگويند ، پس به ايشان و او كيفر دهد ، آنگاه فرمود : در پيشگاه خدا چه كسى از يحيى بن زكريا محبوبتر بود ؟ ايشان را برانگيخت تا او را كشتند ، و چه كسى در درگاه خداى عزّ و جلّ از علىّ بن أبى طالب دوست داشتنىتر بود ؟ از مردم همان به او رسيد كه همگى مىدانيد ، و از حسين بن علىّ صلوات الله عليه چه كسى نزد خداى تعالى پسنديده تر بود ؟
آنان را بر دشمنى او برانگيخت تا او را به شهادت رساندند .

390