هزار سال پيش از اينكه مخلوقات آفريده شوند ، هر دو يك نور بودند و فرشتگان وقتى آن نور را مشاهده كردند ريشه اى برايش ديدند كه شعاع درخشانى از آن منتشر شده ، پس عرض كردند : اى معبود ما و بزرگ ما ، اين نور چيست ؟ خداوند به ايشان وحى فرستاد : اين فروغى است از نور من كه ريشهء آن نبوّت و شاخه اش امامت مىباشد ، و امّا « نبوّت » براى بنده و فرستاده‌ام محمّد است ، و « امامت » براى حجّت و ولىّ من ، علىّ است ، و اگر بخاطر آن دو نبود آفريدگانم را پديد نمىآوردم ، آيا نمىدانى كه پيغمبر صلى الله عليه و آله در غدير خمّ دو دست علىّ را چنان بلند كرد كه مردم تا سفيدى زير بغل علىّ را ديدند و او را مولاى مسلمين و امام ايشان قرار داد . و روز حظيرهء بنى نجّار پيغمبر صلى الله عليه و آله حسن و حسين را بدوش برداشت ، و چون بعض از يارانش به او عرض كردند : يا رسول الله يكى از آن دو را بما بده .
فرمود : « چه خوب حاملان ، و چه خوب سوارانى و پدرشان از اينها بهتر ! و در خبر ديگرى روايت شده : كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله حسن را برداشت و جبرئيل حسين را ، بدين جهت فرمود : چه خوب دو بردارنده اى ! و يك بار كه پيغمبر صلى الله عليه و آله بر يارانش نماز بجماعت مىخواند ، يكى از سجده‌ها به طول كشيد چون نماز را سلام داد ،

321