( يارى جستن ) و ابتدا بطور جامع است نه از باب استعمال لفظ مشترك در اكثر معنى ، و متعلَّق به فعل مقدّر است .
و اسم : از مادّهء « سموّ » به معنى بلندى ، يا از « وسم ، وسمه » بمعناى علامت گرفته شده ، و امّا در فارسى به معنى « نام » است ، كه جمعش « اسماء » و مصغّرش « سمى » مىباشد .
امّا « الرّحمن و الرّحيم » هر دو از « رحيم » گرفته شده‌اند كه در لغت به معنى توجه به حالت محتاج و برآوردن حاجت اوست ، و يك حالت انعطاف و مهربانى است كه در اثر نرمى و رأفت قلب حاصل مىشود ، و در مورد خدا تنها اشاره به نتيجهء نيكى و احسان است و آثار رحمت ( بخشندگى ) است .
و « رحمان » بر وزن فعلان صيغهء مبالغه ( داراى رحمت بىاندازه ) و صفت عامّ براى موصوف خاصّ است .
و « رحيم » صفت مشبه بحسب وضع لغوى ( رحمت دائم و ثابت و ظاهر ) و صفت خاصّ براى موصوف عام است .
، باب 5 - معنى « الله » ، 1 - حسن بن راشد گويد : شخصى از امام كاظم عليه السلام پرسيد : كلمهء « الله » چه مفهومى دارد ؟ فرمود : يعنى بر همهء آفريدگان خود ، چه كوچك و چه بزرگ ، سيطره دارد . ( چون چيرگى بر مخلوق لازمهء مفهوم خدائى است و امام عليه السلام به لازم معنى پاسخ داده است ) .

9