عين ذات اوست نه زائد بر ذات ، اقرار مىكند : به قدم و ازلى بودن پروردگار [1] .
يعنى قبول كرده است كه خدا قديم و ازلى و ابدى و عالم و قوى و قادر و بردبار و بخشنده و عطاكننده و با جلال و عظمت و بزرگ است .
بنا بر اين وقتى كه مؤذّن گفت : « الله اكبر » هر آينه گفته است : بسيار بزرگ است خداوندى كه آفرينش موجودات به امر تكوينى ( كه به امر ايجاد شو « دفعة واحدة » پديدار گشته‌اند ) مخصوص اوست ، و به مشيّت و خواست او جهان هستى لباس وجود در بر كرده ، و مخلوقات هر چه دارند از ذات مقدّس او سرچشمه گرفته است و بازگشت تمامى آفريدگان بسوى اوست ، او نخستين هستى است كه قبل از هر چيز همواره بوده ، و نقطهء پايانى است براى مخلوقات كه بعد از هر چيزى پيوسته خواهد بود ، تجلَّى روشنى است كه بالاى هر چيزى هست ولى دريافت نمىشود ، و ناپيدايى كه نزديك به هر چيز است ولى محدود نمىشود ، و تنها او است كه جاودانه مىباشد و غير از او همه چيز رهسپار ديار نيستى است .

[1] خداوند هميشه بوده ، و ابتدائى براى او نيست ، و وجودش بذاته مستند به ذات خود اوست ، اشاعره قائل به تعدّد قديمند ، ازليّت او يعنى وجودش دائم و مستمر است گذشته و آينده ندارد ، و ابديّت او به اين معنى است كه هميشه خواهد بود نيستى براى او معنى و آينده ندارد ، و ابديت او به اين معنى است كه هميشه خواهد بود نيستى براى او معنى ندارد ، وجودش را علَّتى نيست ، مبدء المبادى است ، وجود محض است و ماهيّتى ندارد و او را بدايتى و نهايتى نيست ، چون او را علَّتى نيست .

83