نمىپنداشتند ، و « حامّ » شتر نرى بود كه بر ماده مىجهيد ، كه آن را هم حلال نمىدانستند ، و خداوند اين آيه را نازل فرمود : كه او هيچ كدام از اينها را حرام نساخته است .
و روايت شده است كه « بحيرة » به ماده شترى گفته مىشد كه پنج بار زائيده بود و اگر پنجمى آن نر بود ، آن را مىكشتند و مردان و زنان گوشتش را مىخوردند و اگر دفعهء پنجم ماده مىزائيد دو لالهء گوشش را شكاف مىدادند ، و به حال خود آزادش مىگذارند ، و گوشت و شير آن را بر زن و مرد حرام مىدانستند ، و هر گاه به مرگ خدائى جان مىداد ، براى زنها حلال بود تا از گوشت آن بخورند ، و « سائبة » شترى بود كه نذر مىكردند ، اگر خداوند شخصى را از بيماريى نجات دهد و او سلامتيش را باز يابد يا غريبى را به وطن و خانه اش بازگرداند ، آن را رها سازند تا به هر جا كه مىخواهد برود و كسى حقّ مزاحمتش را نداشته است .
« وصيله » گوسفندى بود كه هر گاه هفت شكم مىزائيد ، اگر شكم هفتم نر بود ، كشته مىشد و مرد و زن از گوشت آن مىخوردند ، و اگر ماده بود ميان گلَّه رها مىشد ، و چنانچه دو قلو بود ، يكى نر و ديگرى ماده ، مىگفتند : به برادرش

338