- باب ( 6 ) - مواسات برادران 1 - و صافى گويد كه أبو جعفر ع به من فرمود : اى ابا اسمعيل آيا ديده كه پيش ما اگر مرد بىردا مىبود ، بعضى از برادران رداى اضافى خويش را به او مىداد تا بىردا نماند ؟ گفتم چنين كسى نديده ام فرمود اگر آن مرد بى ازارى مىبود مىشد كه يكى از برادران ازار زيادى خويش را به او دهد ؟ تا ازارى بدست آرد ؟ گفتم نه ، پس دست به ران خويش زده فرمود اينان برادر نيستند .
2 - أبو عبد الله ع به مفضل فرمود : شيعيان ما را به او خصلت بيازماى وهر كه آندو را دارا باشد با وى آميزش كن و اگر نه از وى بپرهيز ، سپس پرسيدند آن دو خصلت چيستند ؟ فرمود نماز به وقت گذاردن و مواسات با برادران اگر چه با چيز كمى باشد .
3 - راوى گفت نزد ابى عبد الله ع بودم از مواسات مرد با برادران خويش و آنچه كه بايد درباره همديگر بكنند ياد فرمود از اين سخن به اندازه متأثر شدم كه از قيافه من دريافت ، پس فرمود اين روش در زمانى خواهد بود كه قائم قيام كند آنگاه بر آنان واجب است كه همديگر را ساز و برگ دهند و نيرومند سازند .
4 - راوى گوديد مردى دير نزد رسول خدا رفت فرمود ترا چه شده كه دير آمده اى ؟ گفت اى رسول خدا برهنگى مرا باز داشت ، فرمود مگر تو را همسايه نبود كه داراى دو جامه باشد و يكى را به تو عاريت دهد ؟ گفت آرى رسول خدا ، فرمود پس او تو را برادر نيست .
5 - أبو عبد الله ( ع ) فرمود : ببين چه بدست آورده اى پس آنرا به برادران خويش ده ، خداوند فرمود

37