6 - عبد السّلام بن صالح هروى گويد : من از دعبل بن علىّ خزاعى شنيدم كه مىگفت : بر مولاى خود امام رضا عليه السّلام قصيدهء خود را كه چنين آغاز مىشود خواندم :
< شعر > مدارس آيات خلت من تلاوة و منزل وحى مقفر العرصات < / شعر > و چون به اين ابيات رسيدم :
< شعر > خروج امام لا محالة خارج يقوم على اسم الله و البركات يميّز فينا كلّ حقّ و باطل و يجزى على النعماء و النّقمات < / شعر > امام رضا عليه السّلام به سختى گريستند ، سپس سر خود را بلند كرده و به من فرمودند : اى خزاعى ! روح القدس اين دو بيت را بر زبان تو جارى كرده است ، آيا مىدانى اين امام كيست ؟ و كى قيام خواهد كرد ؟ گفتم نه اى مولاى من ! فقط شنيده‌ام كه امامى از شما خروج مىكند و زمين را از فساد پاك مىسازد و آن را از عدل آكنده مىسازد همان گونه كه از ستم پر شده باشد .
فرمود : اى دعبل ! امام پس از من فرزندم محمّد است و پس از او فرزندش

62