و نيز در آخر عمر پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلَّم در حجّة الوداع اين آيه را فرو فرستاد : امروز دين شما را كامل و نعمت خود را بر شما تمام كردم و اسلام را به عنوان دين براى شما پسنديدم . [2] پس امر امامت از كمال دين و تمامت نعمت است و پيامبر از دنيا نرفت مگر آنكه براى امتش معالم دينشان را تبيين فرمود و راه آنها را روشن كرد و آنها را در جادهء حقّ قرار داد و على عليه السّلام را براى آنها نشانه و امام گردانيد و حوائج امّت را تبيين فرمود و كسى كه مىپندارد خداى تعالى دينش را كامل نكرده كتاب خداى عزير را ردّ كرده است و كسى كه كتاب خداى تعالى را ردّ كند كافر شده است . آيا آنها قدر امامت و موقعيت آن را در ميان ملَّت مىدانند تا برگزيدن امام براى آنها روا باشد .
امامت قدرى جليلتر و شأنى عظيمتر و مكانى بلندتر و جانبى منيعتر و باطنى عميقتر از آن دارد كه مردم به واسطهء عقولشان به آن برسند يا آنكه به اختيار خود امامى را منصوب كنند ، امامت مقامى است كه ابراهيم خليل بعد از آنكه به مقام نبوّت و خلَّت فائز شد در وراى آن و در مرتبهء سوم بدان دست يافت و فضيلتى است كه خداوند او را به آن مشرّف ساخته و آن را ستوده و فرموده است : من تو را براى مردم امام قرار مىدهم [1] و خليل عليه السّلام با سرور گفت : آيا از

[2] - المائدة : 5 .
[1] - البقرة : 124 .

598