بودم كه ابو الحسن موسى بن جعفر عليه السّلام در حالى كه پسر بچه‌اى بود وارد شد من به استقبالش رفتم و سر مبارك او را بوسيدم و نشستم . امام صادق عليه السّلام فرمود :
اى ابو ابراهيم ! بدان كه پس از من او امام توست و در بارهء او مردمانى هلاك شوند و مردمانى ديگر به سعادت رسند ، خدا قاتل او را لعنت كند و عذابش را دو چندان گرداند و خداوند از صلب او بهترين اهل زمين و زمان را پس از عجائبى كه از روى حسد بر وى گذرد خارج سازد و ليكن خداى تعالى كار خود را به انجام رساند اگر چه مشركان را ناخوش آيد خداوند از صلب او تتمّهء ائمّه اثنى عشر را بيرون آورد و آنان را به كرامت خويش اختصاص دهد و آنان را در سراى قدس خويش جاى دهد . منتظر امام دوازدهم مانند كسى است كه شمشير خود را كشيده و پيشاپيش رسول خدا از وى دفاع كند . در اين هنگام مردى از مواليان بنى اميّه [1] داخل شد و كلام منقطع گرديد و پانزده مرتبهء ديگر به نزد امام صادق عليه السّلام آمدم تا باقى كلام را بشنوم و بر آن توفيق نيافتم تا آنكه يك بار به خدمتش درآمدم و او نشسته بود فرمود : اى ابو ابراهيم او برطرف كنندهء اندوه از شيعيان خود است از آن پس كه سختى و تنگى بسيار و گرفتارى طولانى و جور

[1] - كذا ، و الظاهر « من موالى بني العبّاس » .

551