زودى بر على بشورد و در ميان چند هزار نفر از امّتم به جنگ او آيد و علىّ نيز با او بجنگد و همرزمانش را بكشد و او را اسير كند و با وى خوشرفتارى نمايد و در بارهء عايشه خداى تعالى فرموده است : « در خانه‌هاى خود بمانيد و بمانند دوران جاهليّت اولى خودنمائى نكنيد » [1] كه مقصود از آن صفورا دختر شعيب است .
پس همانندى ائمّه و انبياء در نام و صفت و نعت و فعل ثابت شد و هر چيزى كه براى انبياء روا باشد براى ائمّه نيز روا است و طابق النّعل بالنّعل در ائمّه جارى مىشود و اگر روا باشد كه امامت صاحب الزّمان عليه السّلام پس از ائمّهء گذشته ، به خاطر غيبتش انكار شود ، لازم است كه نبوّت موسى بن عمران نيز انكار شود ، زيرا او نيز غيبت داشته است و همه پيامبران غيبت نداشته‌اند ، پس چون غيبت موسى موجب سقوط نبوّت او نمىشود و با وجود غيبت ، نبوّتش درست است ، همان گونه كه نبوّت انبيايى كه غيبت نداشته‌اند صحيح است ، امامت صاحب الزّمان عليه السّلام نيز با وجود غيبتش درست است همان گونه كه امامت ائمّه پيشين او كه غيبت نداشته‌اند صحيح است .

[1] الاحزاب : 32 .

55