اين بيان فضل رسولان و پيامبران و حكما و امامان هدايت و خلفائى است كه واليان امر و اهل استنباط علم الهى و اهل آثار علم ربوبى هستند از ذريّه‌اى كه از يك ديگرند و از اصفيائى كه بعد از انبياء از آل و إخوان و ذريّه از بيوتات انبيا هستند ، و هر كس كه به عمل آنها عمل كند و دستوراتشان را به كار بندد به يارى ايشان نجات يابد ، و هر كس كه ولايت الهى و اهل استنباط علم ربوبى را در غير برگزيدگان از بيوتات انبيا قرار دهد با امر خداى تعالى مخالفت كرده و نادانان و متكلَّفين را - بىآنكه راه هدايت را بدانند - واليان امر الهى قرار داده است ، مىپندارند كه آنها اهل استنباط علم خدايند ، بر خدا دروغ بستند و از سفارش و طاعت او منحرف شدند و فضل الهى را در جايگاهى كه خداى تعالى معيّن فرموده قرار ندادند ، پس گمراه شدند و پيروانشان را نيز گمراه كردند و روز قيامت حجّتى ندارند ، زيرا حجّت به گفتهء خداى تعالى در آل ابراهيم است كه فرموده : « ما به آل ابراهيم كتاب و حكمت و ملك عظيمى داديم » .
پس حجّت عبارت از انبياء و اهل بيوتات انبيا تا روز قيامت است ، زيرا

414