مانند امام حسن و امام حسين كه امامت از حضرت مجتبى به حضرت سيّد - الشّهداء عليهما السّلام انتقال يافت و واجب است كه از او و از پشتش امامى باشد كه جانشين او شود ، و اين معناى سخن خداى تعالى است كه : « ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَالله سَمِيعٌ عَلِيمٌ » پس آيهء شريفه نيز بر همان معنايى كه سنّت و حديث ثقلين بر آن تأكيد دارد دلالت مىكند .
دليلى ديگر بر وجود امام غائب عليه السّلام يكى از علماء اماميّه گفته است : بر ما و بر هر عاقلى كه ايمان به خدا و رسولش و پيامبران پيشين داشته باشد ، لازم است كه در حال امّتهاى پيشين تأمّل نمايد ، و اگر در احوال ايشان تأمّل كنيم مىيابيم كه حال رسولان و امّتهاى گذشته شبيه حال امّت ماست و اين از آن رو است كه قوّت هر دينى در زمان پيامبران گذشته مربوط به پذيرفتن و اقبال امّتها به رسولان الهى بوده است و اين خود موجب كثرت پيروان آن پيامبر در عصر و زمانهء ايشان مىشده است ، و هيچ امّتى را نمىشناسيم كه مطيعتر از امّت اسلامى در برابر پيامبرش باشد ، زيرا انبياء بزرگى كه پيش از پيامبر اكرم دائر مدار وحى و شريعت بودند عبارتند از نوح و ابراهيم

129