[ حديث 23 ] سدير صيرفى گويد بر امام صادق عليه السّلام وارد شدم و ابو بصير و ميسره و عدّه اى از يارانش بنزد او بودند چون نشستم بمن رو آورد و فرمود يا سدير دوست ما در حال ايستاده و نشسته و خواب و بيدار و مرگش خدا را پرستش مىكند عرض كردم فداى تو شوم بندگى او را در حال ايستاده و نشسته و زندگى شناختيم ولى چگونه در خواب و مرگ عبادت پروردگار مىكند فرمود چون دوست ما سر خود را زمين گذارده و ميخوابد در هنگام نمازش فرشتگانى كه در زمين خلق شده‌اند و بآسمان نرفته‌اند و ملكوت آسمانها را نديده‌اند موكلند بنزد او نماز بخوانند تا اينكه بيدار شود و خداوند ثواب نماز اين دو فرشته را براى او مىنويسد و يك ركعت نماز آن دو برابر هزار نمازيست كه آدميان بجاى آورند و دوستى از دوستان ما را قبض روح مىكنند دو فرشته بآسمان بالا مىروند و عرض مىكنند خدايا بنده تو فلان ابن فلان بدرود زندگى گفت و تو خود باين قضيه از ما داناترى بما اجازه فرما كه ترا در آسمان و زمينت نيايش كنيم پس بآن دو فرشته وحى ميرسد كه كيست در آسمانم مرا آن طور كه بايد و شايد عبادت كند و حال آنكه به نيايش او نيازى ندارم

28