بيدارى ديده است يا يكى از معصومين عليهم السّلام را در حال بيدارى ديده و ميشناسد اگر در خواب ديد درست همو است و شيطان بصورت آن معصوم مجسّم نگشته است ، چون قدرت اين كار را ندارد ، پس هر كس بخواب انسان آمد و خود را امام يا پيامبر يا يكى از بزرگان معرّفى نمود هنگامى قابل قبول است كه او را در بيدارى ديده باشد و بشناسد ، نه آنكه نديده ادّعاى او را بپذيرد .
دوم آنكه زائر علىّ بن موسى الرّضا عليهما السّلام مادامى مورد شفاعت امامان عليهم السّلام واقع مىشود كه از نظر ايمان و عمل ، قابليّت زير سايهء شفاعت رفتن را دارا باشد ، زيرا طبق آيهء شريفهء * ( ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَلا شَفِيعٍ يُطاعُ ) * ( ستمكاران را دوستى مشفق و دلسوز و نيز مولا و شفيعى كه شفاعتش مورد قبول باشد نخواهد بود - غافر : 18 ) و زيارت پيامبر اكرم و ائمّهء معصومين عليهم السّلام در حياتشان هم براى بسيارى سودى نداشت ، و در حال ممات آنان هم بسيارى از مخالفان هر روز قبورشان را زيارت مىكنند ، و منافقين و طرفداران احمقشان نيز هر روز بارها قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله را زيارت ميكردند ولى مسلَّما فائده اى براى آنان نداشت تا كه مورد شفاعت واقع شوند و نخواهد هم داشت ، چون از شرائط زيارت « عارف بحقّ آنان بودن است » و هر كس كه پيامبر و امام بحقّ و بحقيقت را بشناسد و بداند كه آنان قربانيان راه حقّ و فضيلتند و از خون خود در اين راه - كه ابلاغ دين و اوامر حقّ ، و جلوگيرى از ستم و ناروا و معصيت خدا ميباشد - گذشتند ، و هر كس كه اين گونه اين اعلام دين را بشناسد هرگز از دستورات آنان سرپيچى نميكند و نافرمانى خداى را نمىنمايد ، و چنانچه مرتكب گناه شود توبه نموده و از خداوند عذر ميخواهد و استغفار ميكند و مورد عفو در اين جهان و شفاعت در آن جهان واقع مىشود ، و اگر توبه نكرد و از گناه دست برنداشت ، طبق روايات رسيده آنقدر در آتش ميسوزد تا از گناه پاك شود آن وقت مورد شفاعت واقع شده و بشفاعت اولياء ، از دوزخ نجات

633