كند ، و نه دوستش محزون گردد و ناراحت شود .
و اگر بپرسد : چرا امر كرده كه غسل دهنده اش بايد غسل مسّ ميّت كند ؟
پاسخ آنست كه : براى پاك شدن وى از آلودگى و مواد موذى و چركزايى كه در پوست متوفّى بوده و بدست و اعضاى غسل دهنده سرايت كرده است ، زيرا روح كه از بدن انسان خارج مىشود آلودگى آفت و مرض و آنچه بدان مبتلا بوده بر بدن باقى ميماند ( مراد بقول اطبّاء اين زمان ميكروبهاى مسرى كه بر سطح بدن ميّت است ، و هر كس قبل از انجام غسلهاى سه گانه با آن بدن تماس حاصل كرد بايد غسل مسّ ميّت بجا آورد ، ولى پس از تغسيل لازم نيست ، زيرا كافورى كه در غسل بكار رفته خود از بهترين و ارزانترين ميكرب كشها است ، و در ظاهر بدن ميّت ميكروبى باقى نمىگذارد تا سرايت كند لذا غسل لازم نيست ) .
و اگر بپرسد : چرا در تماسّ با بدن مردهء غير انسان از پرندگان يا چرندگان يا درندگان هيچ يك غسل مسّ ميّت لازم نيست ؟ پاسخ آنست كه : آنها در ظاهر پوست بدنشان داراى پر ، پشم ، مو ، و يا كرك هستند ، و همهء اينها پاك ميمانند و هيچ كدام داراى حيات آنچنانى نبودند تا بمرگ صاحبانشان بميرند و تغيير كنند ( يعنى : پر و مو و كلك و پشم نمرده‌اند ) ، و همان حال كه در حال زنده بودن حيوان دارند پس از مرگ او نيز دارند ، پس تماسّ با ظاهر بدن آنها تماسّ با چيزيست كه در حال حيات و مرگ فرقى ندارد ( لذا مسّ با موى ميّت انسان معلوم نيست غسل مسّ ميّت را واجب كند ) .

242