امّت محمّد ! حكم من بر شما چنين است : رحمتم از غضبم پيشى گرفته است و عفو من پيش از عقابم است . قبل از اينكه مرا بخوانيد دعاى شما را اجابت كرده‌ام و پيش از اينكه از من چيزى بخواهيد به شما عطا كرده‌ام ، هر كس مرا ملاقات كند ( بميرد ) در حالى كه شهادت مىدهد : معبودى جز الله نيست و شريكى ندارد و محمّد عبد و پيامبر اوست و در گفتارش صادق و در كردارش محقّ است و اينكه عليّ بن ابي طالب برادر و وصيّ رسول خدا ، وليّ و سرپرست ( امّت ) او است . و همان طور كه اطاعت محمّد صلى الله عليه و آله لازم است ، اطاعت او نيز لازم است و اولياى برگزيدهء پاك و مطهّر او كه بعد از آن دو عجائب آيات خدا را خبر مىدهند و دلائل حجّتهاى خدا را بيان مىكنند ، اولياء و سرپرستان او هستند ، چنين كسى را به بهشت خويش داخل ميكنم هر چند گناهانش باندازهء كف روى آب درياها باشد .
حضرت ادامه دادند : و زمانى كه خداوند - عزّ و جلّ - پيامبر ما محمّد صلى الله عليه و آله را به پيامبرى مبعوث كرد ، فرمود : اى محمّد ! * ( « وَما كُنْتَ بِجانِبِ الطُّورِ إِذْ نادَيْنا ) * » ( آن زمان كه در كنار [ كوه ] طور ندا كرديم ، آنجا نبودى - قصص : 46 ) يعنى امّت تو را به اين كرامت ندا كرديم ، سپس خداوند - عزّ و جلّ - به محمّد

579