براى اينكه ملائكه بفهمند كه ما مخلوق هستيم و خداوند منزّه و برتر از صفات ماست ، او را تسبيح گفتيم و ملائكه نيز به پيروى از تسبيح ما ، تسبيح گفته و او را از صفات ما منزّه دانستند ، و وقتى عظمت شأن ما را ديدند به وحدانيّت خدا شهادت داديم تا ملائكه بدانند معبودى نيست جز الله و بدانند كه ما ( فقطَّ ) بندگان خدا هستيم و خدا نيستيم و نبايد بتنهايى و يا بهمراه خداوند پرستش شويم و گفتند : « لا إله إلَّا الله » ، و وقتى بزرگى مقام ما را ديدند ، تكبير گفتيم تا ملائكه بدانند كه خداوند بزرگتر از آن است كه بزرگى مقام از طريقى غير از او بدست آيد ، و وقتى كه عزّت و قدرتى كه خداوند بما داده بود ديدند ، گفتيم :
« لا حول و لا قوّة إلَّا با لله » ( هيچ نيرو و قدرتى نيست مگر اينكه از جانب خداست ) تا ملائكه بدانند آنچه كه ما قدرت و توان داريم از خداست ، و وقتى نعمتى را كه خدا بما داده و بر ما واجب كرده - يعنى وجوب اطاعت از ما - را ديدند ، گفتيم : « الحمد لله » تا ملائكه حمد و ستايش را كه در واقع ، در مقابل نعم الهى ، حقّ خداوند است برگردن ما دريابند ، و ملائكه نيز گفتند : الحمد لله .
پس در واقع بوسيلهء ما بود كه به توحيد و تسبيح و تهليل ( لا إِله إِلَّا الله ) وَ

540