است كه مردم با عقول خود آن را درك كنند ، يا با آراء و عقائد خويش آن را بفهمند يا بتوانند با انتخاب خود امامى برگزينند ، امامت چيزى است كه خداوند بعد از نبوّت و خلَّت ( مقام خليل اللَّهى ) در مقام سوم ، ابراهيم خليل عليه السّلام را بدان اختصاص داده به آن فضيلت مشرّف فرمود ، و نام او را بلند آوازه كرد ، خداوند مىفرمايد : « * ( إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً ) * » ( اى ابراهيم ! تو را براى مردم ، امام برگزيدم - بقره : 124 ) و ابراهيم عليه السّلام از خوشحالى گفت : * ( « وَمِنْ ذُرِّيَّتِي » ) * ( آيا از فرزندان و نسل من هم امام برگزيده اى ؟ بقره : 124 ) خداوند فرمود : « * ( لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ) * » ( عهد من به ظالمين نمىرسد - بقره : 124 ) و اين آيه امامت هر ظالمى را تا روز قيامت ابطال مىكند . و بدين ترتيب امامت در خواصّ و پاكان قرار گرفت . سپس خداوند با قرار دادن امامت در خواصّ و پاكان از نسل او ، وى را گرامى داشت و فرمود : * ( « وَوَهَبْنا لَه إِسْحاقَ وَيَعْقُوبَ نافِلَةً وَكُلاًّ جَعَلْنا صالِحِينَ وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَأَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَإِقامَ الصَّلاةِ وَإِيتاءَ الزَّكاةِ وَكانُوا لَنا عابِدِينَ ) * » ( اسحق و نيز يعقوب را - اضافه بر خواسته اش - به او بخشيديم ، و همگى آنان را از صالحين قرار داديم ، آنان را امامانى قرار داديم كه به دستور ما هدايت مىكردند و انجام كارهاى نيك

447