عمران پرسيد : او چيست ؟ حضرت فرمودند : نور است ، به اين معنى كه مخلوقاتش را - چه از اهل آسمان باشند چه از اهل زمين - هدايت مىكند و بجز بيان و اثبات وحدانيّت او بيان چيزى ديگر بر من واجب نيست .
عمران پرسيد : آيا مگر اين طور نيست كه قبل از آفرينش ساكت بوده ، سپس به نطق آمده است ؟ حضرت فرمودند : سكوت در جايى معنى دارد كه قبلا نطقى در بين باشد ، به عنوان مثال ، در مورد چراغ « ساكت » گفته نمىشود .
و نيز در مورد كار چراغ ، گفته نمىشود : « چراغ درخشيد » ، زيرا « نور » و « درخشش » ، « كار » و « وجود » ى از چراغ نيستند بلكه چيزى جز چراغ نيستند و فعل چراغ محسوب نميشوند و خود چيزى جز نور نيستند ، پس هنگامى كه ما را روشنى مىبخشد ، گوئيم از براى ما روشن شد و ما روشنى جستيم ، و تو بآن روشنى امر خود را مىيابى ، در كار خويش بينا ميگردى .
عمران گفت : من گمان مىكردم ، خالق با آفريدن مخلوقات و تغييرى كه در كارش ايجاد مىشود از حالت خود دگرگون مىگردد ، حضرت فرمودند :

346