من هم نگاه كردم . پرسيد : چه مىبينى ؟ گفتم : پارچه اى مىبينم كه به كنارى انداخته‌اند ، فضل گفت : بهتر نگاه كن ، خوب دقّت كردم و گفتم : مردى است در حال سجده ، پرسيد : او را مىشناسى ؟ گفتم : نه . گفت : او ، سرور و مولاى تو است .
گفتم : مولاى من كيست ؟ در پاسخ گفت : اكنون خودت را براى من به نادانى مىزنى ؟ گفتم : نه ، من خود را به نادانى نمىزنم ، بلكه براى خود ، مولا و سرورى نمىشناسم ، فضل گفت : او موسى بن جعفر است ، من شب و روز مواظب او هستم و هميشه او را بر همين وضعيّت كه برايت مىگويم مىبينم :
نماز صبح را مىخواند پس مدّتى تا طلوع آفتاب مشغول به تعقيب نماز مىشود ، سپس به سجده مىرود و تا اذان ظهر در سجده مىماند و كسى را گماشته است تا وقت اذان را به او يادآورى كند ، نمىدانم چه موقع ، آن غلام ، به او خبر مىدهد كه ظهر شده است ولى مىبينم ناگهان از جايش برخاسته و بدون تجديد وضوء مشغول نماز شده است ، از همين جا مىفهمم كه در اين مدّت كه در سجده بوده ، نه به خواب رفته ، و نه چرت زده است ، بهر حال ، به

214